«Εκ θεμελίων…»

  Ο χώρος της παιδείας είναι ένας από αυτούς που έχουν υποστεί τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις, αλλά ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε ως ικανοποιητικό το αποτέλεσμα. Τα βιβλία και οι μέθοδοι διδασκαλίας, οι υπολογιστές και γενικά η τεχνολογία, που έχουν εισαχθεί στα σχολικά προγράμματα όλων των τάξεων, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα των αλλαγών που έχουν γίνει στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ακόμα και αυτή τη στιγμή οι αρμόδιοι φορείς εξετάζουν νέες τροποποιήσεις στις ήδη υπάρχουσες. Ωστόσο, κανείς δεν έχει σκεφτεί να ξεκινήσει τις αλλαγές εκ θεμελίων-με την κυριολεκτική σημασία του όρου: τις κτιριακές υποδομές.

  Καταρχήν τα δημόσια σχολεία στεγάζονται σε κτίρια που δεν πληρούν τις απαραίτητες προδιαγραφές. Αναφορικά με τις πόλεις, όπου το πρόβλημα εντείνεται ιδιαίτερα, τα σχολεία είναι συνήθως στενάχωρα. Οι αίθουσες και οι αυλές είναι μικρές, ενώ απουσιάζουν συχνά τα εργαστήρια και οι βιβλιοθήκες. Ειδικά οι τελευταίοι χώροι δεν χρησιμοποιούνται κατάλληλα, αφού συνήθως υπολειτουργούν και οι μαθητές δεν τους επισκέπτονται. Επιπροσθέτως, τα γήπεδα, απαραίτητα για το μάθημα της γυμναστικής, εκλείπουν, διότι δεν χωράνε μέσα στο σχολικό συγκρότημα ενώ παράλληλα παρατηρείται το φαινόμενο διαφορετικά είδη γηπέδων να συγχωνεύονται σε ένα!

  Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι εν έτει 2015 υφίστανται και λυόμενα σχολεία. Σχολεία, δηλαδή, που δεν διαθέτουν σταθερά θεμέλια και τα οποία κατασκευάστηκαν για να καλύψουν ανάγκες (κυρίως των πόλεων) λόγω του αυξημένου πληθυσμού και των φυσικών καταστροφών. Εντούτοις, πόσο ασφαλείς είναι τέτοιου είδους υποδομές σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, όπως ο σεισμός και η πυρκαγιά; Ακόμα και τα τυπικώς «λειτουργικά» σχολεία πρέπει να ελεγχθούν για τέτοιες κρίσιμες καταστάσεις, ώστε να αποφευχθούν τυχόν τραγωδίες.

  Ένα άλλο ζήτημα, που οι περισσότεροι ίσως να προσπερνούν ως επουσιώδες, είναι η αισθητική των κτιρίων. Στην πλειονότητα των εγκαταστάσεων, είτε κυριαρχούν τα μουντά χρώματα, με αποτέλεσμα να μοιάζουν με φυλακές, είτε αναλαμβάνουν δράση οι μαθητές ή διάφοροι εξωσχολικοί και γεμίζουν τους τοίχους γκράφιτι ∙ αυτά το περισσότερο που καταφέρνουν είναι να επιτείνουν το συναίσθημα της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης. Ό,τι, όμως, και να ισχύει από τα παραπάνω, τα σχολεία δεν αποτελούν ευχάριστο περιβάλλον ούτε για τους διδάσκοντες ούτε για τους διδασκόμενους. Η ζωή, όπως λένε, θέλει χρώμα και αυτό είναι απαραίτητο κάθε στιγμή.

  Συνεπώς, σημασία δεν έχει μόνο από ποιους ή πώς γίνεται το μάθημα αλλά και πού. Ίσως, λοιπόν, θα ήταν καλό, πέρα από τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που γίνονται στην εκπαίδευση σε επίπεδο μαθημάτων, εξετάσεων και προγραμμάτων, να γίνουν και σε επίπεδο υποδομών και να ξαναχτιστούν εκ νέου τα σχολεία  ανταποκρινόμενα στις ανάγκες της εποχής. Επρόκειτο για ένα μεγαλεπήβολο και πολυδάπανο έργο-άλλοι πιθανόν να το θεωρήσουν και ουτοπικό-που σίγουρα χρειάζεται χρόνο για να οργανωθεί, έμπνευση να σχεδιασθεί και μέσα να υλοποιηθεί. Οι σύγχρονες, όμως, συνθήκες και οι απαιτήσεις των εποχών μας το καθιστούν αναγκαίο και επιβεβλημένο για τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών αλλά και των διδασκόντων.  

                                                           γράφει η Δέσποινα, Φιλόλογος