«Athenae delenda est»ή αλλιώς…. «η Αθήνα πρέπει να καταστραφεί»

     Πριν από μερικές εβδομάδες, ο έγκριτος οικονομολόγος Paul Krugman, σε άρθρο του στους New York Times, χρησιμοποίησε τον παραπάνω τίτλο για να περιγράψει την αδυσώπητη στάση της γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στην Ελλάδα. Ουσιαστικά αποτελεί παραλλαγή της περίφημης ρήσης του Κάτωνα «Carthago delenda est», με την οποία προέτρεπε επίμονα τη Σύγκλητο να καταστρέψει τη μεγάλη της αντίπαλο Καρχηδόνα. Οι τρεις αυτές λέξεις, μιας θεωρητικά νεκρής γλώσσας, απέδωσαν με εξαιρετική ζωντάνια την τεταμένη κατάσταση που επικρατεί στη Γηραιά Ήπειρο.

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση τα τελευταία χρόνια, έχοντας παγιδευτεί σε μία οικονομική δίνη, βιώνει σαρωτικές αλλαγές στις κοινωνικές και πολιτικές δομές των χωρών της. Ανάμεσα σε αυτές και η Ελλάδα, που βρίσκεται στο “μάτι” του κυκλώνα.

    Την ίδια ώρα  που η ανέχεια και η ανεργία, η αγωνία και ο φόβος την μαστίζουν,  λαμβάνουν χώρα πρωτοφανούς έκτασης ανατροπές στο πολιτικό status quo.

 Καθώς οι «παραδοσιακές» δυνάμεις περνάνε στην αφάνεια, νέες αναδεικνύονται από το περιθώριο διεκδικώντας σθεναρά ενεργό ρόλο στη διακυβέρνηση του τόπου. Η συντριβή του δικομματισμού, η είσοδος ακροδεξιών κομμάτων στη Βουλή και ο σχηματισμός αριστερής κυβέρνησης, είναι μόνο μερικές από τις μεταβολές που, πριν από μερικά χρόνια, θα φάνταζαν αδιανόητες σε πολλούς. Έτσι, την ίδια ώρα που η Ελλάδα αγωνίζεται να επιβιώσει και να αποφύγει μία ολοκληρωτική κατάρρευση, βρίσκεται αντιμέτωπη με εσωτερικές παθογένειες, που την ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες: διαφθορά, μεταναστευτικό και πελατειακές σχέσεις, είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που αναδείχθηκαν εντόνως, με αφορμή την υπάρχουσα κατάσταση, και απαιτούν την ουσιαστική επίλυσή τους. Η χώρα βρίσκεται σε αναμέτρηση, τόσο με τους δανειστές της όσο και με τον ίδιο της τον εαυτό.

    Μέσα σε τέτοιο αρνητικό κλίμα, η υπάρχουσα κυβέρνηση έχει αναλάβει το τιτάνιο  έργο της καθοδήγησης της χώρας έξω από τον “λαβύρινθο” της κρίσης. Κάτι τέτοιο βέβαια είναι εξαιρετικά δύσκολο αφού, πέρα από τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις, έχει να αντιμετωπίσει την έντονα εχθρική στάση της Ευρώπης. Αφενός θα πρέπει να αποκαταστήσει την αξιοπιστία και τη θέση της Ελλάδος ανάμεσα στους εταίρους, αφετέρου να διαφυλάξει την ευημερία του λαού και το δικαίωμα του εκλέγειν. Δυστυχώς το τελευταίο δοκιμάζεται στα πλαίσια της κατάστασης που επικρατεί στην ευρύτερη Ευρώπη· καθώς η οικονομική κρίση ταλανίζει τις χώρες του ευρώ, η Γερμανία προβάλλεται ως σταθεροποιητικός παράγοντας, γεγονός που συνεπάγεται τη σταδιακή επιβολή της και τη μετατροπή της ευρωπαϊκής ένωσης σε γερμανική. H κυβέρνηση, λοιπόν, θα πρέπει να αποφύγει μία κατά μέτωπο σύγκρουση με τη Γερμανία και τους συμμάχους της, ενώ την ίδια στιγμή να διασφαλίσει το δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών στο να αποφασίζουν οι ίδιοι για τη χώρα τους. Σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης η Γερμανία φαντάζει μια νέα «Ρώμη», με τους εταίρους στο ρόλο των «επαρχιών» και την Ελλάδα σε αυτόν της «Καρχηδόνος».

Εντούτοις, όλοι θα πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικοί στις κινήσεις τους, αφού δεν είναι προς το συμφέρον κανενός, να δημιουργηθεί ένα κενό ασφαλείας στην ανατολική Μεσόγειο, υπό το βάρος της απειλής ενός εξτρεμιστικού Ισλάμ.

     To βέβαιο είναι ότι  το «δράμα» της Ελλάδος θα συνεχιστεί για αρκετό καιρό  και, τόσο η Ευρώπη όσο και η ελληνική κυβέρνηση, θα κληθούν να λάβουν αποφάσεις που θα καθορίσουν την εξέλιξή του. Όλοι, όμως, υποχρεούνται να αναλογιστούν πως το «δράμα» αυτό μπορεί πολύ εύκολα να εξελιχθεί σε μία «τραγωδία» με ανυπολόγιστες συνέπειες, αν όχι για την παγκόσμια οικονομία, σίγουρα για το όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

   Ο Ζαν Μονέ, ένας από τους αρχιτέκτονες της Ευρώπης, έγραφε στα απομνημονεύματα του: «Ήμουν πάντοτε της γνώμης ότι η Ευρώπη θα παίρνει σάρκα και οστά στις κρίσεις και τελικά θα αποτελεί το άθροισμα των λύσεων που θα δίνονται στις κρίσεις αυτές». Τα σοφά αυτά λόγια ας γίνουν ακρογωνιαίος λίθος για την οικοδόμηση μιας πραγματικά Δημοκρατικής και Ενωμένης Ευρώπης. 

                                                          γράφει ο Θοδωρής, φοιτητής Φιλολογίας