«Μια θλιβερή ιστορία!»
(ή μια θλιβερή πραγματικότητα;) 

«Οι γονείς μου με υιοθέτησαν όταν ήμουν πολύ μικρός ακόμα. Με πήραν στο σπίτι τους, με ταΐσανε-στην αρχή μόνο γάλα, βέβαια, μετά άρχισαν να μου δίνουν κι άλλες λιχουδιές!- και με περιποιήθηκαν τόσο πολύ, που τους αγάπησα άλλο τόσο! Και τα άλλα μέλη, όμως, της οικογένειας με συμπαθούσαν: η Καίτη 10 ετών και ο Πέτρος 12 ετών.

Ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι… Κάθε πρωί πηγαίναμε βόλτα, παίζαμε με την μπάλα και τρέχαμε από δω και από κει. Όταν έκανα καμιά ζαβολιά με μάλωναν και με έβαζαν τιμωρία: συνήθως μου έπαιρναν το αγαπημένο μου παιχνίδι, ένα μαλακό κόκαλο, που το είχα για να ακονίζω τα δόντια μου. Τότε στεναχωριόμουν πολύ, αλλά έτσι κατάλαβα σιγά σιγά το λάθος μου και σταμάτησα τις αταξίες.

Ήμασταν όντως πολύ ευτυχισμένοι… Με είχαν συνέχεια στην αγκαλιά τους, με χάιδευαν, με φιλούσαν και όλο μου έλεγαν γελώντας: "Τι γλυκούλης που είσαι εσύ!", "Τι όμορφος που είσαι!". Αυτά, όμως, γίνονταν στην αρχή. Τώρα που μεγάλωσα, δεν είμαι τόσο γλυκούλης και όμορφος, γιατί έπαψαν τα χάδια και τα παιχνίδια. Ακόμα και η Καιτούλα και ο Πετράκης δεν ασχολούνται πολύ μαζί μου…Λένε ότι αυξήθηκαν οι ανάγκες μου και τα έξοδα του σπιτιού, ότι δεν χωράμε όλοι σε ένα διαμέρισμα και ότι θα ήταν καλύτερο να με έδιναν κάπου άλλου, σε κάποια άλλη οικογένεια που θα είχαν τη δυνατότητα να με φιλοξενήσουν· εμένα, όμως, δεν με ρώτησαν αν ήθελα να τους αποχωριστώ. Τελικά, δεν με έδωσαν πουθενά!

Κανένας δεν ήθελε να αναλάβει τη φροντίδα ενός σκύλου, άλλοι λόγω οικονομικών δυσκολιών, άλλοι γιατί δεν τους άρεσαν τα ζώα ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Τώρα πια είμαι μόνος μου. Περιπλανιέμαι μέσα στην πόλη και ψάχνω να βρω φαγητό. Αν πετύχω κάποιον καλόκαρδο περαστικό όλο και κάτι μου δίνει. Κοιμάμαι όπου λάχει, μες το κρύο και τη ζέστη και όσο για προστασία… Άστο καλύτερα! Εύχομαι να μην με χτυπήσει κανένας ασυνείδητος με το αυτοκίνητο στο δρόμο. Όταν περνά μια μέρα χωρίς προβλήματα, έστω με λίγο φαγητό και νερό και ένα καλό μέρος για ύπνο, είμαι ικανοποιημένος!

Το μόνο που έχω να κάνω πλέον, αφού δεν μου απέμεινε τίποτα, είναι να αναρωτιέμαι χωρίς να βρίσκω κάποια απάντηση: γιατί οι άνθρωποι όταν υιοθετούν ένα ζώο, μετά το βαριούνται και το πετάνε στο δρόμο;»

Αυτό αναρωτιέται κάθε τετράποδος φίλος, ο οποίος, ενώ βρισκόταν σε μια οικογένεια, ξαφνικά την έχασε. Είναι κρίμα να γεμίζουν οι δρόμοι αδέσποτα ζώα, που ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια, που γεννοβολούν (όταν δεν είναι στειρωμένα) και που αρρωσταίνουν λόγω έλλειψης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Και είναι ακόμα πιο κρίμα για τους ανθρώπους καθώς έχουν σημειωθεί πολλές επιθέσεις από σκύλους, θέτοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Γι’ αυτό καλό θα ήταν να εξετάζουμε όλες τις παραμέτρους πριν προβούμε στην υιοθέτηση ενός σκύλου ή μιας γάτας, ώστε να μην παρατηρούνται φαινόμενα εγκατάλειψης. Τα ζώα δεν είναι αξεσουάρ ή λούτρινα αρκουδάκια, που όταν τα βαριόμαστε τα πετάμε. Είναι κι αυτά ψυχές που έχουν ανάγκη την φροντίδα μας. Αλήθεια, θα εγκατέλειπε ποτέ κανείς το παιδί του, επειδή μεγάλωσε και δεν είναι πια γλυκούλη όπως παλιά ή επειδή αυξήθηκαν τα έξοδά του;

                                                 γράφει η Δέσποινα,Φιλόλογος