Navigation

Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Μια ταινιοπρόταση και μια θεατροπρόταση

Το κορίτσι από τη Δανία

Σκηνοθεσία: Τομ Χούπερ
Παίζουν: Έντι Ρέντμειν, Αλίσια Βικάντερ, Μπεν Γουίσο, Έιμπερ Χέρντι

Στην Κοπεγχάγη του 1920 ζει ένα ζευγάρι ζωγράφων, ο Άιναρ Βέγκενερ, ένας ζωγράφος τοπίων και η σύζυγός του, Γκέρντα Βέγκενερ που ειδικεύεται στα πορτραίτα. Για χάρη της Γκέρντα ποζάρει με γυναικεία αξεσουάρ για την ολοκλήρωση ενός πίνακα. Και αυτόν θα τον φέρει πιο κοντά στην αληθινή του ύπαρξη και θα τον μεταμορφώσει εσωτερικά και εξωτερικά. Ως γυναίκα ονόματι Λίλυ θα ποζάρει πολλές φορές για τη σύζυγό του, η καριέρα της οποίας θα απογειωθεί. Ο Άιναρ, όμως, δεν μπορεί πλέον να ξεχωρίσει την Τέχνη από την πραγματικότητα, τον προσωρινό ρόλο από τη ρουτίνα, μπερδεύεται, διχάζεται. Στο τέλος, θα είναι ο πρώτος διεμφυλικός που προχώρησε σε μια επικίνδυνη για την εποχή εγχείριση αλλαγής φύλου.
Με δυο υποψηφιότητες για Όσκαρ, η ταινία αυτή πειραματίζεται με τη διακύμανση των συναισθημάτων και την ψυχογράφηση των δυο πρωταγωνιστών: Ένας άνδρας που στο τέλος αποκαλύπτει πως είναι μια γυναίκα μέσα σε ένα λάθος σώμα και μια γυναίκα που συνειδητοποιεί την ιδιαιτερότητα του άντρα της, νιώθει ενοχές και ευθύνη για την αλλαγή του αλλά γενναία αποφασίζει να μείνει ως το τέλος μαζί του πιστή σύντροφος, φίλη, στηρίζοντάς τον και βοηθώντας τον. Η σκηνοθετική ματιά του Τομ Χούπερ αποδεικνύεται αδιαμφισβήτητα έξυπνη, αφού εκμεταλλεύεται την επαγγελματική ιδιότητα του ζευγαριού στην ταινία και τα πλάνα του θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής. Όταν η κάμερα στρέφεται στον Άιναρ, τα πλάνα θυμίζουν τοπία, ενώ όταν δίνεται προσοχή στην Γκέρντα, τότε έχουμε προσωπογραφίες εν’ κινήσει επικεντρωμένες στις εκφράσεις του προσώπου.

Σωτηρία με λένε

Σενάριο: Σοφία Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου

Παίζουν: Έφη Σταμούλη, Ειρήνη Μουρελάτου
Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών

Η ανθρώπινη φύση είναι περίεργη και σε όλους μας αρέσει να ακούμε ιστορίες, λατρεύουμε την εξιστόρηση γεγονότων της ζωής ενός ανθρώπου ειδικά της Σωτηρίας Μπέλλου. Η τραγουδίστρια 18 μήνες στο νοσοκομείο περιμένει να εγχειριστεί. Δε φοβάται το θάνατο, δεν το λογαριάζει. Την πληγώνει βαθύτατα που θα χάσει τη φωνή της, το σήμα κατατεθέν της, το μέσο που έγινε γνωστή σε όλη την Ελλάδα. Παραμονή της εγχείρισής της αφηγείται διασκορπισμένα περιστατικά της πολυπαθούς ζωής της συνειρμικά. Θέλει να προλάβει να πει τα πάντα, πριν τη νικήσει ο καρκίνος. Η νοσοκόμα είναι στο πλευρό της, την παρηγορεί, την ακούει, τη βοηθά, τη φροντίζει, της συμπαραστέκεται μέχρι το τέλος.
Η αναδρομή στο παρελθόν σε πολλά σημεία είναι επίπονη και οδυνηρή. Για τη νεότερη γενιά που απλά γνώριζε τα τραγούδια της και τη χαρακτηριστική φωνή της, την είχαμε στο νου μας ως μια συντηρητική φιγούρα. Δεν γκρεμίζεται, όμως, από το βάθρο που την είχαμε, απλά συνειδητοποιούμε πως είναι ένας άνθρωπος με επιθυμίες, πάθη, αποφασιστικότητα και με θάρρος να διεκδικήσει, όσα θέλει ακόμη και αν χρησιμοποιεί μη επιτρεπτά μέσα για την εποχή εκείνη. Με κυνισμό, χιούμορ, οργή, θυμό, συγκίνηση κοινοποιεί τη ζωή της, τσαλακώνεται, ξεσπά, λυγίζει. Οι ερμηνείες είναι παραστατικές, αληθινές σε σημείο που ανατριχιάζεις. Ο θεατής μετέχει στις εξάρσεις και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις της πρωταγωνίστριας που επί σκηνής καταθέτει την ψυχή της σε ένα ρόλο ζωής.


                                              γράφει η Νικολέττα, Φιλόλογος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου