«Το κάψιμο του Χορτιάτη.Στον ουρανό πηδούν φωτιές» της Χαρούλας Αποστολίδου

Πόσο διαρκεί μια φωτιά;
Εξαρτάται θα μου πεις από τα υλικά που την ταΐζουν. Ξύλα,σάρκες!

Πόση διάρκεια είχε η δική μας φωτιά; Πόση διάρκεια;

Να στον ουρανό πηδούν φωτιές!

Να τις βλέπετε; Ακόμη καίνε!

Στον ουρανό πηδούν φωτιές!

2 Σεπτεμβρίου 1944…149 θύματα της ναζιστικής ωμότητας και βαναυσότητας! 71 χρόνια αργότερα στη μαρτυρική οικία του Νταμπούδη μετά από μια επιστολή θα συναντηθούν δυο θύματα και δυο θύτες του Ολοκαυτώματος: η Ελένη Γκουραμάνη επιζήσασα, ο παπα-Βασίλης απόγονος καέντων, ο Χαράλαμπος Μανουσάκης ταγματασφαλίτης και ο Αυστριακός Ούλριχ Σβαρτς ένας απ’τους υπεύθυνους του μακελειού. Μέσα από συγκινητικούς μονολόγους και έντονους διαλόγους ξετυλίγονται τα αίτια, οι φόβοι, τα αισθήματα που δημιουργούνται σε έναν πόλεμο είτε ανήκεις στους νικητές είτε στους ηττημένους. Αντιμαχόμενες πλευρές, αντικρουόμενα συμφέροντα που επαναλαμβάνονται 71 χρόνια μετά, που απαντώνται σε κάθε πόλεμο ακόμη και στις μέρες μας. Αναζητείται η αιτία της θηριωδίας, η συγχώρεση, η λύτρωση. Ύστερα από 71 χρόνια οι ήρωες είναι εγκλωβισμένοι στη μοναξιά με τους εφιάλτες, τους δαίμονες και τις ενοχές τους! Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει, να ηρεμήσει και να προχωρήσει. Η μνήμη είναι η φωτιά που καίει και δεν αφήνει κανέναν να ησυχάσει! Γι’αυτόν το λόγο η Μαρία Γκουραμάνη στέλνει τέσσερις επιστολές στους πρωταγωνιστές, για να πάρει τις δικές τις απαντήσεις και να δικαιώσει μέσα της την στάση του πατέρα της τόσα χρόνια. Ανάμεσα στους διαλόγους παρεμβάλλονται και τα λόγια του σκηνοθέτη που ξεδιαλύνει το τοπίο περιγράφοντας τα γεγονότα της εποχής που αφορούσαν τον Χορτιάτη και άλλους μαρτυρικούς τόπους, φωτίζοντας πτυχές της ανθρώπινης φύσης και συμπεριφοράς! Μπορεί να μετανιώσει κανείς για το κακό που έπραξε; Μπορεί ο άνθρωπος να βρει τη συγχώρεση; Μπορούν τα θύματα να παύσουν να θυμούνται; Θα επουλωθούν οι πληγές τους; Θα συγχωρέσουν τους νικητές της Ιστορίας; Θα λυτρωθούν;

Το έργο αυτό αποτελεί ένα καθαρό ψυχογράφημα και δεν ακολούθησε την «εύκολη» αναπαράσταση των περασμένων αλλά το «τσαλάκωμα» χαρακτήρων, ανθρωπίνων συμπεριφορών και αδυναμιών που συναντάμε σε κάθε εποχή, σε κάθε χώρα, σε κάθε πολίτευμα, σε κάθε πόλεμο! Το μίσος για τους άλλους, η δίψα για βία και για πόνο είναι διαχρονικά συστατικά της σούπας του πολέμου που οδηγούσαν και οδηγούν σε έξαρση εξτρεμιστικών, ακροδεξιών, εθνικιστικών μορφωμάτων και τάσεων.

Σε μια πομπή από την πλατεία(παλαιότερος χώρος μάζωξης των κατοίκων του Χορτιάτη από τους Γερμανούς) οδηγούμαστε στην οικία του Νταμπούδη. Περπατάμε στον ίδιο χώρο, ακολουθούμε τα βήματα των θυμάτων προς τη θυσία. Βιώσαμε τη «μέθεξη» σε ένα «σύγχρονο», «διαδραστικό» και «διδακτικό» επιτάφιο με στόχο όχι μόνο την αρχαιοελληνική «κάθαρση» αλλά και τη μνήμη των γεγονότων, τη μνήμη της Ιστορίας! Δυστυχώς, η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει, τα παθήματα δε γίνονται μαθήματα! Η ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε φορά που «βολευόμαστε» και λησμονούμε τις θυσίες, τους πολέμους, τον αγώνα και τη διαδρομή που μας οδήγησε στην Ιθάκη του 2015!

Συγγραφέας: Χαρούλα Αποστολίδου

Σκηνοθέτης: Βούλα Γεωργιάδου

Σκηνικά – κοστούμια: Λουκάς Δαγδηλέλης, Σοφία Σκουλίδη

Μουσική: Μιχάλης Τροχαλιός

Παίζουν μέλη της θεατρικής ομάδας «ΛΗΝΟΣ» των εργαζομένων του Νοσοκομείου Παπανικολάου: Βαγγέλης Μίχος, Σταύρος Μπαρτζόκας, Κλαίρη Κώστογλου, Λουκάς Δαγδηλέλης, Γεράσιμος Μπαμίχας, Κατερίνα Φωτιάδου

                               γράφει η Νικολέττα,φοιτήτρια Φιλολογίας